Cukrzyca dziecięca – jak mogę pomóc dziecku?

Niewiedza, rozpacz, strach o życie dziecka… Gdy dowiedziałam się, że mój syn otrzymał dożywotnią diagnozę, mój świat runął. Z perspektywy czasu wiem, że bardziej byłam skupiona na swoim bólu i lęku, niż na emocjach mojego dziecka. Jak zachowałabym się teraz i co mogę poradzić Tobie, mając za sobą nie tylko trudne doświadczenia mojej rodziny, ale też szersze spojrzenie, które zyskałam dzięki pogłębianiu tematyki świadomego rodzicielstwa?

Cukrzyca dziecięca a reakcja rodziców na diagnozę

Zarówno cukrzyca dziecięca, jak i każda inna choroba przewlekła to wyzwanie, na które żaden rodzic nie jest gotowy. Dobrze pamiętam ten moment, gdy usłyszałam, że mój syn dostał diagnozę, która będzie z nim do końca życia. Najgorsza była niewiedza, co ta choroba za sobą niesie. Nie mogłam pogodzić się z tym, dlaczego spotkało to akurat moje dziecko. Po przejściu odpowiednich szkoleń w szpitalu wydawało mi się, że skupienie się na tym, by Mateusz zdrowo jadł, mierzył cukier i nie miał wysokich poziomów glikemii było odpowiednim zarządzaniem chorobą i moją formą okazywania wsparcia i miłości. Jednak patrząc wstecz, wiem, że nie takiej miłości potrzebował wtedy mój syn. Jakiś czas temu podzieliłam się na blogu historią mojej rodziny związaną z chorobą naszego syna – znajdziesz ją TUTAJ. Dziś chciałabym niejako wrócić do tego tematu i spojrzeć na niego z dystansem, bogatsza o wiedzę i doświadczenia z obszaru świadomego rodzicielstwa. Cukrzyca u dzieci, a szczególnie u nastolatków, to jeden z tych tematów, z którymi przychodzą do mnie rodzice, którzy potrzebują wsparcia. Wytłumaczenie dziecku, że na jego drodze pojawiają się nowe ograniczenia związane z chorobą, jest sporym wyzwaniem. Jednak odpowiednie podejście, zrozumienie i wsparcie rodziców są kluczowe w procesie adaptacji i to właśnie na nich chciałabym się skupić w dalszej części tekstu.

Oswojenie choroby, czyli edukacja i bliskość

Edukacja, bliskość i oswojenie choroby odgrywają kluczową rolę w radzeniu sobie z nową rzeczywistością. Jednak, skoro dla nas – dorosłych – cukrzyca dziecięca jest tematem tak trudnym i sami często nie potrafimy się z nim zmierzyć, jak możemy wesprzeć dziecko, które nie rozumie nowej sytuacji? Podczas moich konsultacji często, aby zwizualizować lepiej tę nową rzeczywistość, odwołuję się do lotu samolotem. Podczas sytuacji kryzysowej najpierw zakładamy maskę tlenową sobie, by móc zadbać o innych, prawda? W momencie zupełnie nowego dla waszej rodziny wyzwania też musisz zacząć od siebie. Jeśli nie zgłębisz odpowiednio tematu diagnozy sama, nie oswoisz się z nowymi emocjami, będziesz przenosiła swoje lęki i niewiedzę na swoje dziecko, tak jak robiłam to lata temu ja, gdy dowiedziałam się o cukrzycy syna. Dzieci bardzo dobrze czytają nasze emocje, nawet jeśli wydaje nam się, że dobrze je ukrywamy. Najważniejszym krokiem w oswojeniu cukrzycy dziecięcej jest edukacja zarówno dziecka, jak i rodziny na temat choroby. Pamiętaj jednak, że wytłumaczenie powinno być proste i dostosowane do wieku dziecka. Dzieci do 7. roku życia nie rozumieją jeszcze pojęć abstrakcyjnych, takich jak zdrowie i choroba. W przypadku młodszych dzieci dobrym pomysłem jest użycie wizualizacji, aby lepiej wytłumaczyć na czym polega choroba. Na rynku jest też kilka książeczek dla dzieci, które poruszają temat chorób, między innymi „Wyspa Diabetyków”, która w bardzo przystępny sposób tłumaczy, czym jest cukrzyca dziecięca. Wspólne edukacyjne podejście pozwala na zdobycie wiedzy jako rodzina, a to wzmacnia poczucie jedności i zrozumienia choroby przez wszystkich domowników.

Rozmawiaj o emocjach i obawach

W momencie diagnozy dziecko może doświadczyć silnych emocji, takich jak strach, smutek, złość. U nastolatków często pojawia się również wstyd przed rówieśnikami. Pozwól dziecku otwarcie wyrazić swoje emocje i bądź blisko. Niech czuje, że może mówić o swoich uczuciach bez obawy przed osądzeniem. Jeśli w domu będzie czuło się rozumiane, widziane i słyszane, będzie lepiej wiedziało, jak „zarządzać” tym tematem wśród kolegów i koleżanek. Zapytaj dziecko, jakie ma pytania i obawy dotyczące cukrzycy. Nie tylko w przypadku choroby, ale też na co dzień, warto dawać dziecku odczuć, że jesteś po to, by wspierać je w każdym kroku. Poczucie bliskości i możliwości rozmowy o emocjach to droga do wzajemnego zrozumienia i budowania wartościowej relacji. Życie nastolatka z cukrzycą nie jest łatwe i jest sporym wyzwaniem zarówno dla niego, jak i najbliższego otoczenia, co w szczery sposób pokazał mój syn w swojej książce.

„Myślę, że dzięki swojej chorobie nauczyłem się naprawdę wielu rzeczy, a jedną z ważniejszych lekcji, które wyciągnąłem, to świadomość, jak ogromną rolę w całym tym procesie chorowania pełnią rodzice”.

https://izabelapinnell.com/produkt/drogadoszczescia/Nie wiedziałam, że mój syn radził sobie z chorobą, przelewając swoje emocje na kartki papieru. Dowiedziałam się o tym dopiero po latach, gdy nasza relacja weszła na zupełnie nowy poziom. Dziś mogę bez zawahania powiedzieć, że to Mateusz stał się moją motywacją do wkroczenia na drogę profesjonalnego zgłębiania wiedzy jako coach relacji rodzinnych. Gdy czytałam tę książkę po raz pierwszy, poczułam, że mogłam więcej, lepiej, inaczej. Jednak na tamten moment inaczej nie potrafiłam. Nie ingerowałam w kształt opowieści, którą mój syn postanowił podzielić się ze światem, by pomóc innym w walce z chorobą. Jednak na niektórych stronach znajdziesz moje komentarze, które pozwolą Ci lepiej zrozumieć, jak to, co przeżywał Mateusz, odbierałam ja – jako mama. Myślę, że niejeden rodzic odnajdzie na stronach „Drogi do szczęścia” – książki autorstwa mojego syna – swoje codzienne wyzwania, nie tylko te związane z chorobą dziecka.

Wsparcie to nie to samo co wyręczanie

Cukrzyca dziecięca wiąże się z pewną zmianą codzienności, ale nie oznacza, że dziecko nie będzie mogło cieszyć się życiem. Wytłumacz mu, że takie działania, jak dbanie o odpowiednią dietę, regularne podawanie insuliny i monitorowanie poziomu cukru we krwi pomogą mu zachować zdrowie i umożliwią aktywne uczestnictwo w życiu. Ważne jest, aby dziecko było aktywnie zaangażowane w proces zarządzania swoją chorobą. Rolą rodzica jest inspirowanie, pokazywanie pozytywnych historii i codzienne wspieranie dziecka, ale nie odbieraj mu sprawczości. Zadbaj o to, by aktywnie uczestniczyło w planowaniu i podejmowaniu decyzji związanych z jego zdrowiem. Pokaż, że cukrzyca nie musi definiować całości życia, a osoby z tą chorobą mogą osiągać swoje cele i spełniać swoje marzenia. Jako rodzina jesteście zespołem, który może zawsze na siebie liczyć, dlatego podkreślanie siły rodziny jest bardzo ważne, nie tylko w chorobie.

Wpieraj poczucie własnej wartości u dziecka

Konieczność monitorowania diety czy regularnego podawania insuliny mogą sprawić, że dziecko, szczególnie nastolatek, będzie czuło się gorsze od rówieśników. Próbując odnaleźć swoją tożsamość, nastoletnie dziecko porównuje się do znajomych i na tej podstawie buduje obraz własnej osoby. Dlatego też odpowiednia samoocena pomoże mu zaakceptować chorobę i wyeliminować poczucie wstydu i odmienności. Właśnie tutaj pojawia się rola świadomych rodziców, którzy wiedzą, że poczucie własnej wartości kształtuje się od najmłodszych lat. Jeśli traktujesz dziecko jako partnera do rozmów, dzielisz się z nim swoim życiem, pokazujesz, że jesteście drużyną, która zawsze może na siebie liczyć, będzie czuło się słyszane i ważne. Pamiętaj, by jak najczęściej mówić, że je kochasz, motywować do działania, dawać sprawczość, chwalić za małe sukcesy i nie podcinać skrzydeł, odwołując się do ograniczeń, jakie niesie ze sobą cukrzyca. Dzięki tym małym gestom, które staną się Twoją codziennością, dziecko nie będzie definiowało się poprzez chorobę i będzie budowało swoją samoocenę na potężnych wartościach, które pomogą mu w dalszych życiu.