Zachorowanie na cukrzycę typu 1 odbywa się zazwyczaj we wczesnych – nastoletnich lub nawet jeszcze wcześniejszych – latach życia. Jest to choroba autoimmunologiczna, która upośledza metabolizm węglowodanów i sprawia, że produkcja insuliny w organizmie zostaje zatrzymana. Dokładne przyczyny rozwoju cukrzycy typu 1 nie są znane. Choroba ta może mieć podłoże genetyczne lub być związana z nadmierną ekspozycją na wirusy i inne czynniki zewnętrzne. 

Warto też wiedzieć, że jedna choroba autoimmunologiczna zwiększa ryzyko zachorowania na kolejną. Tak właśnie było w przypadku mojego syna. Dlatego też dzieci z cukrzycą muszą regularnie wykonywać badania pod kątem innych chorób z autoagresji.

Cukrzyca u dziecka – objawy

Jak rozpoznać cukrzycę u dziecka? Jest kilka sygnałów alarmowych, dlatego rolą rodziców jest dopilnowanie, że dziecko otrzyma pomoc w odpowiednim czasie. Dzieci z objawami cukrzycy często nie są w stanie samodzielnie ich rozpoznać, dlatego bardzo ważna jest obserwacja i rodzicielska bliskość. Objawy cukrzycy typu 1 występują gwałtownie i rozwijają się w ciągu kilku tygodni. Należą do nich:

• zwiększone oddawanie moczu – w ten sposób organizm stara się wypłukać nadmiar glukozy,
• nasilone pragnienie – to konsekwencja utraty wody z moczem,
• spadek wagi mimo zwiększonego apetytu – gdy brakuje insuliny, glukoza nie może dostać się do wnętrza komórek, a więc mimo jej wysokiego stężenia tkanki głodują,
• chroniczne zmęczenie, senność, osłabienie, problemy z koncentracją – komórki nie dostają odpowiedniej ilości glukozy, czyli naturalnego „paliwa” w postaci energii,
• zaburzenia widzenia – zawyżony poziom glukozy we krwi może prowadzić do rozwoju cukrzycowej choroby oczu.
  
  

Czy cukrzyca u dzieci jest wyleczalna?

Pamiętam, że gdy dowiedziałam się, że mój syn do końca życia będzie musiał brać insulinę i pilnować diety, mój świat się zatrzymał. Wyszłam ze szpitala z ogromnym strachem w sercu i całą listą powikłań w głowie, które mogą się przydarzyć. Cukrzyca jest chorobą, z którą żyje się całe życie – wtedy skupiałam się jedynie na tym, że moje dziecko otrzymało diagnozę dożywotnią. Przeszliśmy z mężem szkolenie, natomiast jedyną informacją, którą z niego wyniosłam, był ogromny strach. Już samo liczenie wymienników węglowodanowych mnie przerażało, strach pukał do mnie z każdej strony.