Przede wszystkim: nie bagatelizować. „Nie przejmuj się” – to jedno z najbardziej krzywdzących zdań, jakie można powiedzieć dojrzewającemu człowiekowi w takiej sytuacji.

Pierwszy krok? Rozmowa. Nie przesłuchanie, nie ankieta. Cierpliwe, czasem bolesne sondowanie tego, co naprawdę się dzieje. Warto pytać otwarcie, ale bez nachalności: „Co się wydarzyło? Jak się z tym czułeś?”. Słuchanie, a nie ocenianie, to klucz.

Drugi: kontakt ze szkołą. Nie agresywny – nie „pani nic nie robi!” – ale rzeczowy. Fakty, konkretne przykłady, pytania o procedury przeciwdziałania przemocy. Czasami pomocne bywa poproszenie o spotkanie zespołu wychowawczego, by wspólnie ustalić plan działania.

Trzeci to wsparcie emocjonalne. Spotkania ze specjalistą? Jak najbardziej. Zajęcia wzmacniające poczucie wartości? Zdecydowanie. Warsztaty z asertywności, zajęcia artystyczne czy sportowe potrafią odbudować w dziecku poczucie siły i kompetencji. Skontaktuj się ze mną, jeśli czujesz, że teraz jest czas na skuteczną pomoc w tym zakresie.